Ton woont met zijn 1.93 m op een binnenvaartschip in Rotterdam

De meeste mensen vergeten na de middelbare school wat ze hebben geleerd bij wiskunde, maar gaffer (hoofd belichting in de filmwereld) Ton Cox moest de stelling van Pythagoras toepassen om zeker te weten dat hij in zijn nieuwe huis paste. De Rotterdammer van 1 meter 93 woont op een binnenvaartschip in de Leuvehaven. Hoewel het schip bijna 40 meter lang is, is het woongedeelte maar zo’n 30 m² – en op sommige plekken nog geen 2 meter hoog.

In de slaapkamer past een bed van maximaal 180 centimeter lang. Recht in bed liggen lukt Cox dus niet, maar met de stelling van Pythagoras berekende hij dat dat diagonaal wel moest kunnen. Het is alleen lastig als z’n vriendin blijft slapen – dan moet een van de twee met opgetrokken knieën liggen.

Cox kocht het schip — als Moshulu gedoopt — twee jaar geleden van binnenvaartschipper Willem. Willem vaarde er tot 2021 nog mee door de Franse kanalen, met het ruim vol graan voor bierbrouwerij Bavaria. Als hij niet voer, onderhield hij het 86-jarige schip. Daarom ziet Moshulu er niet alleen tiptop uit, het schip werkt ook nog perfect. Willem was constant aan het verven, vertelt Cox. “Dat moet ook wel, want een schip als Moshulu is heel onderhoudsgevoelig.”

De Moshulu ligt in de Rotterdamse Leuvehaven, achter het Maritiem Museum. Om in z’n woning te komen moet Cox eerst over twee andere schepen klimmen. “Als ik niet te veel stamp, vinden de buren dat helemaal oké. Het gaat weleens mis als vrienden langskomen en ze echt over de schepen heen stampen. Ik dacht eraan een loopbrug te installeren, maar de afstand vanaf de wal is toch te groot.”

Zo’n schip koop je dus niet zomaar, je moet leren hoe het in elkaar zit. Toen Cox erachter kwam dat Willem zijn schip verkocht, is hij een halfjaar lang twee keer per maand langsgekomen. Gewoon, om te leren hoe alles werkt en hoe je het moet onderhouden. Toen de koop rond was draaide het om: Willem kwam maandelijks langs bij Cox om zeker te weten dat alles goed ging.

Water en stroom zijn niet zo vanzelfsprekend als in een reguliere woning. Cox heeft twee watertanks: eentje in de boeg voor de wasmachine, eentje in de machinekamer voor de keuken en badkamer. Die tanks vul je dankzij een wateraansluiting aan wal, waar je een blauwe tuinslang uit kan trekken.

Elektriciteit komt binnen via een krachtstroomkabel die half over de twee schepen gaat die voor de Moshulu liggen, maar ligt deels ook in het water. “Ik heb ook nog een dieselgenerator voor als de stroom uitvalt. Of als ik ergens heen zou varen en stil zou liggen, dan heb ik dankzij de generator nog steeds stroom midden op het water.”

Dankzij Cox’ en Willems harde werk vaart de Moshulu nog steeds. Of ja, de Moshulu is nog niet gaan varen met Cox als kapitein. Die is nog bezig met z’n Groot Vaarbewijs. “Maar als ik dat vaarbewijs heb, wil ik wel meteen gaan varen. Mijn ouders wonen in Horst aan de Maas, in Limburg. Daar kan ik bijna voor de deur aanmeren als ik de rivier volg.”

Cox woont in de roef; het woongedeelte van het schip. De Moshulu komt uit 1938, en eigenlijk is er sindsdien niet veel veranderd aan het uiterlijk van de woning. Bijna alles – de muren, de trapjes, de vloeren, de keuken, de kastjes – is gemaakt van mahoniehout. Je komt in de woning via een luik in de stuurhut, die overigens in precies dezelfde roodbruine stijl is ontworpen. Cox kan net rechtop lopen in het midden van de woning, maar moet bukken als hij onder een lamp wil doorlopen. “Ik kan ook niet normaal douchen. Als ik m’n haar wil wassen moet ik voorover gaan hangen.” Ook koken lukt niet zonder bukken.

“Ik heb geen rugpijn, want zo lang duurt het niet om te douchen of te koken. Inmiddels ben ik daar wel aan gewend, maar ik stoot m’n hoofd nog steeds wel vaak. Als ik even snel wat wil pakken, tik ik nog weleens tegen een lamp.”

Voor nu is het prima, zegt Cox. Het heeft ook voordelen om in de roef te wonen. Vanuit z’n bed kan Cox vrijwel meteen de Leuvehaven in duiken. Daar is-ie niet alleen, want nu de lente zich heeft aangediend varen er niet alleen kano’s en watertaxi’s rond: er komt ook weleens een hottub voorbij. Ook de buren zwemmen langs het schip. Best gezellig. De stuurhut heeft ramen aan elke kant en is na een duik de perfecte plek om op te warmen. Eigenlijk heeft Cox nog maar een wens: “Ik wil met een vriend een speedbootje kopen. Dan kan je vanaf het dek meteen de Maas op.”

Genoeg redenen om in de schipperswoning te blijven, maar op de lange termijn is het niet zo fijn om in een huis te wonen waar je eigenlijk niet in past. “Ik hoop binnen vier jaar het ruim zo te verbouwen dat ik erin kan wonen. Dat gaat wel wat geld en tijd kosten. Om te beginnen moet ik alles isoleren en er ramen in zetten. Dat is al een flinke klus.” Voorlopig blijft hij dus diagonaal slapen.